Een tijdje terug sprak ik een collega van jullie, een RA. Hij zat flink te piekeren. Nou ja, eigenlijk was hij er wel uit, maar bleef hij de consequentie van zijn beslissing maar uitstellen. Iets weerhield hem er van een brief, die al sinds juni klaarstond in zijn computer, te printen en op te sturen.
In die brief, aan de NBA, formuleert hij zijn keuze om zich uit het register te laten schrijven. Dat is niet wat hij zelf wil, maar omstandigheden dwingen hem deze, voor hem persoonlijk ingrijpende, stap te zetten. En ik vraag hem, getroffen door zijn serieuze toon, hoe dat precies zit.
Hij maakt (‘Ja sorry, ik ben accountant en dus een modelmatig mens.’) een schets voor mij waaruit al snel blijkt hoe hij, met zijn samenstelpraktijk, zich vermalen voelt door wet- en regelgeving rond de controlerende accountants met een oob-vergunning. En die maar mondjesmaat aansluit op het werk dat hij en zijn collega’s doen voor hun klanten. Concreet betekenen al die vereisten dat het kantoor veel meer tijd en energie is gaan steken in dossiervorming, dat hij samenstelverklaringen opstelt voor klanten die daar niet om vragen en niets aan hebben, en opgeteld zijn collega’s (hij is de enige RA) opzadelt met vooral heel veel en duur administratief werk in een steeds concurrerender markt.
Want ook schetst hij hoe aan de onderkant van de markt steeds meer boekhouders en adviseurs zich profi leren als ware zij accountants. “Het merendeel van de klanten gooit ons op een hoop, ze weten echt niet het verschil tussen een boekhouder, belastingadviseur en een accountant.
En daarmee is mijn titel, met alle vereisten, vooral een last geworden in de uitoefening van mijn werk hier voor ons kantoor.”
Tegenover mij zit een man met een heus dilemma. Afscheid nemen van zijn titel betekent ook afscheid van een groep van mede-RA’s met wie hij zich, door opleiding en gedeelde opvattingen, verbonden voelt. Maar zijn collega’s en klanten werk laten doen zodat hij zijn titel kan behouden, dat gaat hem duidelijk te ver.
En alhoewel de beslissing gemaakt lijkt, gezien de opzegging in de brief, stelt hij de brief versturen telkens uit. “Ja, voor 1 januari gaat hij de deur uit hoor, dat is zeker, maar ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen.”
“Wat ik maar niet begrijp is dat maatregelen die worden genomen om bij grote kantoren de kwaliteit te verhogen doordat zij de plank mis hebben geslagen, er uiteindelijk toe leiden dat ik mijzelf genoodzaakt zie afstand te doen van datgene dat voor mij juist staat voor kwaliteit, mijn titel.”
En we staren samen naar het schetsje, maar zien geen oplossing.
’s Avonds lees ik in het NRC een stuk over een rechtszaak tegen Henk, belasting-adviseur. Henk vulde jarenlang in wat klanten wilden, deed valse aangiftes en heeft nauwelijks – ook geen fiscale – relevante opleiding gehad. Het ging goed totdat de fiscus klikbrieven kreeg.
En ik snap nog beter waarom deze accountant ongelukkig is.
—
Dit artikel verscheen eerder in Accountant.
Download hier het artikel in PDF formaat.